C39 -algoritme voor codescanner

Barcodescanning

C39 werd ontwikkeld door Dr. David Allais en Ray Stevens van Intermec in 1974. Hun oorspronkelijke ontwerp omvatte twee brede staven en één brede ruimte in elk personage, wat resulteerde in 40 mogelijke karakters. Afgezien van een van deze tekens als een start- en stoppatroon liet 39 tekens achter, wat de oorsprong was van de naam Code 39. Vier interpunctie -tekens werden later toegevoegd, met geen brede balken en drie brede spaties, waardoor het teken ingesteld op 43 tekens. Code 39 werd later gestandaardiseerd als ANSI MH 10.8 M-1983 en MIL-STD-1189. MIL-STD-1189 is geannuleerd en vervangen door ANSI/AIM BC1/1995, Uniform Symbology Specificatie-Code 39.

C39 (ook bekend als Alpha39, Code 3 van 9, Code 3/9, Type 39, USS Code 39 of USD-3) is een variabele lengte, discrete barcode-symbologie.

De C39-specificatie definieert 43 tekens, bestaande uit hoofdletters (A tot en met Z), numerieke cijfers (0 tot en met 9) en een aantal speciale tekens (-, $, /, +, %en ruimte). Een extra karakter (aangeduid als '*') wordt gebruikt voor zowel start- als stop -scheidingsstoffen. Elk personage bestaat uit negen elementen: vijf staven en vier ruimtes. Drie van de negen elementen in elk teken zijn breed (binaire waarde 1) en zes elementen zijn smal (binaire waarde 0). De breedte -verhouding tussen smal en breed is niet kritisch en kan worden gekozen tussen 1: 2 en 1: 3.

De streepjescode zelf bevat geen controlecijfer (in tegenstelling tot-bijvoorbeeld-code 128), maar het kan worden beschouwd als zelfcontrole op grond van het feit dat een enkele ten onrechte balk geen ander geldig karakter kan genereren. Mogelijk is het meest ernstige nadeel van code 39 de lage gegevensdichtheid: het vereist meer ruimte om gegevens in code 39 te coderen dan bijvoorbeeld in code 128. Dit betekent dat zeer kleine goederen niet kunnen worden gelabeld met een code 39 gebaseerde barcode. Code 39 wordt echter nog steeds gebruikt door sommige postdiensten (hoewel de Universal Postal Union in alle gevallen code 128 aanbeveelt [1]) en kan worden gedecodeerd met vrijwel elke barcode -lezer. Een voordeel van code 39 is dat, omdat het niet nodig is om een ​​controlecijfer te genereren, het eenvoudig kan worden geïntegreerd in een bestaand afdruksysteem door een barcode -lettertype aan het systeem of de printer toe te voegen en vervolgens de onbewerkte gegevens in dat lettertype af te drukken.